De muziekschrijver als muziekschrijver. Maar nu eerst even dit

Wat heb ik de laatste tijd gedaan? Eens even denken. Ik heb mijn eerste opera ter wereld geholpen met daarin een zingende kreeft en meerdere reclamejingles, die desondanks een uitverkocht succes was. Ik heb de woorden Sorry, geen dienst laten ontroeren. O ja, een heel eindexamenconcert georganiseerd en er nog op afgestudeerd ook. (Bachelor-niveau-overstijgend, vonden ze het!) Ik sta op de credits van een film. Ik heb Bach naar Havana en terug gestuurd. Opgetreden in een Georgische ochtendshow met mijn eigen arrangement. Tientallen Ricciotti-optredens aan elkaar gepraat. In november ga ik met hun ook nog eventjes naar Cuba om daar wat te spelen. Enzovoort. Maar dan?

Op de korte termijn is er alvast genoeg te doen. Sinds de zomer heb ik alweer een paar programmateksten achter de kiezen, waaronder een gedetailleerde uiteenzetting van Weberns orkestratietechnieken bij de Deutsche Tänze van Schubert, inclusief muziekvoorbeelden, in november te lezen in Preludium. Momenteel verzorg ik nieuwe bladmuziek voor een productie van de Nationale Opera, en ga ik binnenkort assisteren bij de bladmuziek van een andere, nieuwe opera, die bij Boosey & Hawkes zal worden uitgegeven. Er zijn een paar stukken, die ik binnenkort ga maken, waarvan minstens één hoogstwaarschijnlijk—lekker autobio—zal gaan over het al dan niet spreekwoordelijke “zwarte gat” waar men in valt bij het beëindigen van een studie. En er zal vast tussendoor nog wel wat op mijn pad verschijnen. Maar er is minstens één ding op de lange termijn waar ik nu al naar uitkijk: volgend jaar mag ik voor de gecombineerde ensembles Larynx en Corona een heel programma bouwen, met eigen muziek, arrangementen, teksten, alle stijlen door elkaar. Meer en betere uitleg alhier. Het komt volgens mij neer op precies doen wat ik leuk vind: met zowel eigen als andermans muziek een onderhoudend en vernieuwend verhaal vertellen.

Dan valt het met dat zwarte gat nog wel mee.